W 1921 roku cmentarz uzyskał rangę Cmentarza Wojskowego. Po II wojnie światowej cmentarz został przekazany Ludowemu Wojsku Polskiemu. Stał on się miejskim cmentarzem bezwyznaniowym. Wytyczono Aleję Zasłużonych w przedłużeniu alei głównej, a po obu jej stronach chowano przede wszystkim przedstawicieli nowej władzy komunistycznej, wojskowych o najwyższych stopniach, niektórych przedstawicieli świata nauki i kultury. W latach powojennych (1945-1956) przy murach Cmentarza Wojskowego i Bezwyznaniowego potajemnie pochowano pomordowanych przez Służbę Bezpieczeństwa. Obecnie miejsce to nazywane jest „ Na Łączce”. Jest też „Dolinka Katyńska”.

W 1964 roku połączono Cmentarz Wojskowy z Miejskim Cmentarzem Bezwyznaniowym. Tym sposobem powstał Cmentarz Komunalny Powązki. Dwa lata później zaczęto budowę nowego domu przedpogrzebowego, w miejscu starej i rozebranej kaplicy. Zbudowano też nową bramę wjazdową, która teraz jest bramą główną. Wcześniejszą nazwę Rada Miejska Warszawy przywróciła w 1998 roku. Do obecnej chwili są już trzy Aleje Zasłużonych, znajdujące się obok siebie. Chowani są tu zasłużeni artyści, sportowcy,naukowcy, politycy. W 2010 roku, kilka miesięcy po katastrofie smoleńskiej, odsłonięto pomnik. Jest sporych rozmiarów z kamienia w kolorze białym, a po obu jego stronach znajdują się groby kilkunastu ofiar katastrofy.

Stare Powązki  Cmentarz został założony 4 listopada 1790. Poświęcono go 20 maja 1792 i początkowo zajmował powierzchnię ok. 2–2,5 ha. W 1792 ukończono tam budowę kościoła św. Karola Boromeusza, ufundowanego przez duchowieństwo warszawskie, a zaprojektowanego przez Dominika Merliniego. Jeszcze przed poświęceniem cmentarza wystawiono tam również tzw. katakumby. Cmentarz był wielokrotnie powiększany i dziś zajmuje 43 ha.W czasie II wojny światowej sama nekropolia ucierpiała zbytnio, ale pod koniec wojny spłonął kościół i zabudowania kancelarii (m.in. archiwum cmentarne). Jeszcze w czasie okupacji na terenie cmentarza działała Armia Krajowa– były tu składy broni, odbywały się wykłady wojskowe, przez mur cmentarza szmuglowano żywność do getta warszawskiego. Wśród pochowanych ok. 1 miliona osób, znajduje się wielu znanych zasłużonych osób, w tym żołnierze powstań narodowych od insurekcji kościuszkowskiej do powstania warszawskiego, działacze niepodległościowi, wybitni pisarze, poeci, uczeni, artyści, myśliciele, lekarze, prawnicy, duchowni. Część z nich spoczęła w założonej w 1925 Alei Zasłużonych. Po 1945 w budynku katakumb zorganizowano mauzoleum, gdzie złożono prochy zamordowanych w obozach koncentracyjnych.

Cmentarz ewangelicki-Cmentarz powstał pod koniec XVIII w. Na wygląd nekropolii wpłynęły surowe prawa kościoła reformowanego. Zakazywały one m.in. sporządzania wizerunków Boga, zatem w pierwszych dziesięcioleciach istnienia cmentarza nie powstawały nagrobki z podobizną Jezusa (np. krucyfiks). Obowiązywał zakaz umieszczania na nagrobkach fotografii zmarłych (nadal przypomina o tym tablica informacyjno-regulaminowa przy wejściu na cmentarz). Stopniowo jednak coraz częściej prawo było łamane i w okresie międzywojennym trudno już było odróżnić cmentarz augsburski od reformowanego. Aktualnie cmentarz kalwiński zajmuje pow. ok. 1,8 ha. Wpisany jest do rejestru zabytków (od 1 lipca 1965 r.).