Niepołomice to urocza miejscowość,o której przypomina nam szereg okazałych budowli. Zamek w Niepołomicach to budowla, która ściśle wiąże się z początkami miasta. O jego budowie zadecydował Kazimierz Wielki Zamek kazimierzowski miał być rezydencją myśliwską a jednocześnie – budowlą strzegącą przeprawy przez Wisłę. Ponieważ kolejni władcy również chętnie polowali w Puszczy Niepołomickiej, zamek myśliwski dość szybko zmienił swa pierwotną formę. Najwięcej zmian dokonano tu w czasach Zygmunta I Starego oraz Zygmunta Augusta. Przebudowana rezydencja w Niepołomicach dotrwała (mimo pewnych zniszczeń w okresie potopu szwedzkiego) do czasów zaborów. Koniec XVIII wieku to początek rządów austriackich w Niepołomicach, a jednocześnie – szereg niekorzystnych zmian dla tutejszego zamku. Przemieniony w koszary oraz magazyny wojskowe w okresie zaborów, w okresie międzywojennym stał się siedzibą biur i urzędów. Gruntowny remont stał się jednak możliwy dopiero pod koniec XX wieku. W czasie renowacji udało się odnowić piękny dziedziniec oraz otaczające go krużganki. Odnowione wnętrza zamkowe stały się z kolei schronieniem dla wielu cennych dzieł sztuki i eksponatów związanych z Niepołomicami. W pobliżu zamku ujrzeć można pomnik przedstawiający Kazimierza Wielkiego – założyciela Niepołomic i fundatora zamku oraz ogrody Bony. Drugą obok zamku fundacją kazimierzowską jest kościół parafialny pod wezwaniem Dziesięciu Tysięcy Męczenników. Do tej gotyckiej budowli przylegają dwie piękne kaplice kopułowe, a osobno stoi masywna niczym obronna baszta duża. W pobliżu można zobaczyć ładny neogotycki ratusz, wciąż będący siedzibą władz miejskich.
Opactwo Benedyktynów w Tyńcu, jak podawał Jan Długosz, powstało w 1044 roku. Można śmiało przyznać,że klasztor był świadkiem burzliwej historii. Otóż niszczony był podczas najazdów najpierw Tatarów, później Szwedów i Rosjan. W 1772 r. właśnie z Tyńca konfederaci barscy dokonali wypadu do Krakowa i zdobyli Wawel. Oblężenie i ostrzeliwanie wzgórza w 1772 r. sprawiły, że klasztor popadł w ruinę. W 1816 r. zaborcy dokonali kasacji zakonu. W 1831r. zabudowania klasztorne zniszczył pożar. Benedyktyni wrócili tam dopiero w 1939 r. i od tego czasu trwało odbudowywanie opactwa. Jako ostatnią, również dzięki unijnemu wsparciu w 2008 roku ukończono remont biblioteki.
Drugiego dnia zwiedzaliśmy Muzeum Czartoryskich oraz trasę podziemną w Krakowie. Muzeum Książąt Czartoryskich w Krakowie to jedno z najstarszych muzeów w Polsce, oddział Muzeum Narodowego w Krakowie. Zostało otwarte w 1878 roku. Jego początki sięgają roku 1801 i zbiorów księżnej Izabeli Czartoryskiej, prezentowanych w jej puławskim muzeum. Z końcem XIX wieku zbiory przeniesiono do Krakowa. Po II wojnie światowej muzeum było pod opieką Muzeum Narodowego w Krakowie, a w 1991 pieczę nad zbiorami przejęła Fundacja Książąt Czartoryskich. 29 grudnia 2016 roku Fundacja sprzedała całą kolekcję wraz z budynkami muzealnymi Skarbowi Państwa. Od tej pory kolekcja książąt Czartoryskich stała się integralną częścią Muzeum Narodowego w Krakowie.
Muzeum gromadzi dzieła malarstwa europejskiego XIII–XVIII w., zabytki europejskiego i islamskiego rzemiosła artystycznego od średniowiecza do XIX w., grafiki, sztuki starożytnej oraz militaria. Po trwającym blisko 10 lat remoncie w Muzeum Książąt Czartoryskich ponownie można obejrzeć kolekcję pamiątek narodowych i dzieł sztuki, takich jak Damę z gronostajem Leonarda da Vinci czy Krajobraz z miłosiernym Samarytaninem Rembrandta. Dziedziniec został nakryty przeszklonym dachem, a dzięki adaptacji oficyn pałacu przestrzeń ekspozycyjna zwiększyła się o jedną trzecią.
Podziemia Rynku Głównego w Krakowie to oddział Muzeum Historycznego Miasta Krakowa. Zajmuje powierzchnię ponad 6 tys. m², z czego rezerwat archeologiczny - blisko 4 tys. m². Pierwsze prace pod ziemią rozpoczęły się w połowie 2005. W Podziemiach znajduje się stała ekspozycja zatytułowana Śladem europejskiej tożsamości Krakowa, którą udostępniono 27 września 2010 r. oraz ekspozycje czasowe. Jest to multimedialne widowisko - podróż w czasie, w której można poczuć atmosferę panującą na średniowiecznym rynku. W czasie zwiedzania towarzyszyły nam odgłosy gwaru targu albo też płonących zabudowań. Wykorzystano liczne nowoczesne techniki multimedialne, np.urządzenia do prezentacji rekonstrukcji budynków, mające stworzyć w muzeum atmosferę pozwalającą wczuć się w Kraków sprzed siedmiuset lat.
Podziemna ekspozycja przedstawia zarówno historię Krakowa, jak i związku tego miasta z ośrodkami handlowymi i kulturalnymi średniowiecznej Europy. Prezentowane zabytki (monet z XIV w., ceramika, ozdoby, średniowieczne narzędzia, 600-letnie przybory higieniczne) potwierdzają wielusetletnią tradycję wymiany handlowej prowadzonej na krakowskim Rynku, a zachowane fragmenty brukowanych dróg świadczą o średniowiecznych technologiach budowy dróg. Proces nieustannego podnoszenia się poziomu rynku wraz z rozwojem cywilizacji przez kilkaset lat prezentują natomiast tzw. świądki archeologiczne - zachowane profile ziemne. Życie codzienne Krakowa dokumentują zgromadzone przedmioty: gliniane figurki, skórzane buty, kości do gry, pochodzące ze Wschodu paciorki i medaliony, a także groty tatarskich strzał. Unikatem na skalę światową jest 693-kilogramowa bryła handlowego ołowiu (tzw. bochen). Wędrowaliśmy pod ziemią wokół Sukiennic szklanymi pochylniami i kładkami, zawieszonymi ponad zachowanymi średniowiecznymi traktami, z których najstarsze datuje się na XI wiek.
